Waarom zijn de Palestijnen zo gekant tegen de 'Deal of the Century'?

Er zijn vele redenen waarom de Palestijnse Arabieren zich verzetten tegen het initiatief van Trump, maar een centrale reden is dat Iran achter Hamas en Islamitische Jihad staat en de Islamitische Republiek zich verzet tegen elke overeenkomst die een einde maakt aan de vijandelijkheden tegen Israël.

Toen de Amerikaanse president Donald Trump begon te praten over zijn "Deal of the Century", reageerde de Palestijnse Arabieren met een luidruchtige tegenstand al voordat ze maar één woord over de inhoud hoorden. De vraag is waarom? En de antwoorden zijn talrijk.

De belangrijkste en meest fundamentele reden is dat zowel de belangrijkste Palestijnse organisaties, de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) als de Islamitische Verzetsbeweging (Hamas), geen deel kunnen - en zullen - uitmaken van een overeenkomst die het bestaan van Israël wettigt als het land van het Joodse volk.

De belangrijkste overwegingen van de PLO zijn nationalistisch. Het beweert dat "Falestin" alleen toebehoort aan de Arabische natie en het Palestijnse volk als een onafscheidelijk deel van het Arabische Midden-Oosten. Het Arabische volk en het Palestijnse volk zullen hun land op geen enkele manier afstaan aan de Joden, die - althans volgens het Arabische standpunt - geen natie zijn, maar een geheel van gemeenschappen die behoren tot de landen die zij in de afgelopen 130 jaar hebben verlaten om naar Israël te komen.

Hamas zelf verzet zich tegen het bestaan van Israël vanwege de religieus-islamitische benadering door die organisatie die gelooft dat het jodendom is uitgestorven ("din batel"), omdat de Joden door Allah zijn uitgeworpen naar een ballingschap waar ze moeten blijven tot aan hun bekering tot de Islam.

Volgens de islamistische benadering is "Het Land van Falestin" een islamitisch bezit, heilig voor de islamitische natie. Het kan op geen enkele manier onder de vleugels van de Islam worden weggehaald en aan een andere religie worden overgedragen - die in elk geval haar geldigheid daarop heeft verloren.

Bovendien moeten Joden volgens islamitische principes leven als dhimmi onder een islamitisch beschermheerschap en kunnen geen rechten hebben op een staat, soevereiniteit, regering, leger of politie. Volgens dit islamitische standpunt kan de overeenkomst van Trump niet worden geaccepteerd omdat dit aan Israël een bestaansrecht toekent als Joods nationaal thuisland.

De Palestijnse Arabieren geloven dat Trump zich het recht ontzegd heeft om zich uit te spreken over het conflict vanaf het moment dat hij een pro-Israëlisch en anti-Palestijns standpunt innam over twee cruciale punten in het Palestijnse verhaal: Jeruzalem en de "vluchtelingen".

Zowel de PLO als Hamas zijn het erover eens dat Oost-Jeruzalem, inclusief de Tempelberg, de hoofdstad van een Palestijnse staat moet zijn om te voorkomen dat het deel uitmaakt van een Joodse staat, hoewel de stad nooit een hoofdstad is geweest van een Arabische of islamitische nationale entiteit.

Zij eisen Jeruzalem op omdat zij begrijpen dat er zonder Zion geen zionisme bestaat en dat de beste manier om wanhoop onder de Joden te zaaien is, om hun historische hoofdstad Jeruzalem weg te nemen. Daarom besteden zij en de degene die hen maar al te graag bijstaat - Arabieren en moslims - vele miljoenen aan inspanningen om daar de nadruk op te leggen in het vasthouden aan Jeruzalem's centrale rol in de strijd tegen Israël.

Zij eisen Jeruzalem op omdat zij begrijpen dat er zonder Zion geen zionisme bestaat en dat de beste manier om wanhoop onder de Joden te zaaien is om hun historische hoofdstad, Jeruzalem, weg te nemen.

Een ander pijnlijk probleem is de 1948 Palestijnse Arabische vluchtelingen. Dit is het belangrijkste probleem als de vluchtelingen nog steeds dromen van een terugkeer naar Israël om daar te leven en niet eens geïnteresseerd zijn in een Palestijnse staat. Het feit dat een groot deel van hen oorspronkelijk niet uit Palestina komt, is voor hen niet van belang, omdat de Arabische staten, de PLO, Hamas, internationale organisaties zoals de UNRWA en de landen die hen decennialang hebben gefinancierd, ook ertoe hebben gediend om deze hoop in leven te houden om op een dag terug te kunnen keren naar hun niet-bestaande huizen en dorpen. Ook dit werpt een licht op de legitimiteit van Trump als iemand die probeert om het Palestijnse probleem op te lossen.

Een andere ernstige tekortkoming van de "Deal of the Century" is dat er nog meer Arabische landen bij betrokken zijn, zoals Egypte, Jordanië, Saudi-Arabië en de Emiraten. Dit is volstrekt onaanvaardbaar voor de Palestijns-Arabische woordvoerders, omdat Arafat jaren geleden de regel heeft ingevoerd dat "onafhankelijkheid een Palestijnse beslissing is", wat betekent dat de Palestijnen de enigen zijn die over hun eigen lot en toekomst mogen beslissen. Daarom was Arafat tegen het Palestijnse hoofdstuk in de Camp David Akkoorden van 1978, waarmee Begin en Sadat wel instemden nadat Jimmy Carter aanzienlijke druk op de twee had uitgeoefend. De Palestijnen zijn principieel gekant tegen elke Arabische inmenging in hun zaken - en zeker tegen het feit dat hun zaken een kwestie zou zijn in een overeenkomst tussen Egypte en Israël. Zij zagen Sadat als een verrader van de Palestijnse zaak, ten eerste omdat hij het aandurfde om hun probleem zonder hun gezag of toestemming aan te pakken, en ten tweede omdat hij instemde in een vrede met Israël zonder het Palestijnse probleem naar tevredenheid op te lossen.

Trump's "Deal of the Century" omvat de betrokkenheid van andere Arabische staten, en de Palestijnen vrezen een situatie waarin die staten en Israël het over iets eens zijn, waartegen de Palestijnen zich verzetten, wat leidt tot een versterken van de positie van Israël in de Arabische wereld. Dit zou kunnen leiden tot een verstandhouding tussen Israël en deze staten, in een poging om de "recalcitrante" Palestijnen te isoleren en hen onder druk te zetten om in te stemmen met het ondertekenen van dingen die tegen hun belangen en standpunten ingaan.

Onlangs is bekend geworden dat de regering Trump van plan is een conferentie in Bahrein te houden over de economische aspecten van de "Deal of the Century". De woordvoerders van de PLO zijn in het geweer gekomen omdat zij van mening zijn dat het aanpakken van de economische problemen, - voor alle andere problemen - als Jeruzalem, de vluchtelingen, de grenzen, de joodse gemeenschappen in Judea en Samaria, water, soevereiniteit - het resultaat is van de Amerikaanse opvatting dat geld, werk en economische ontwikkeling alles zou kunnen oplossen. Zij zijn van mening dat alle onopgeloste problemen eerst naar volle tevredenheid moeten worden opgelost alvorens de economische kwesties aan te pakken. Zij noemen de andere problemen "axioma's" die niet kunnen worden omzeild of opgelost worden met economische middelen.

Het is belangrijk om te onthouden dat Iran achter Hamas en de Islamitische Jihad staan en dat de Islamitische Republiek zich verzet tegen elke overeenkomst die een einde maakt aan de vijandelijkheden met Israël. Deze twee organisaties wakkeren de vlammen aan van de strijd met Israël, wanneer zij het nodig achten en Israël heeft noch de politieke noch de publieke wil om onderhandelingen aan te gaan terwijl er raketten vanuit Gaza worden gelanceerd. Dat is hoe de twee organisaties erin slagen om elke vooruitgang in de onderhandelingen die bedoeld zijn om de "Deal of the Century" te bevorderen, te dwarsbomen - en dat is de reden waarom de kansen op succes niet bijzonder gunstig zijn.

Zelfs als de Israëlische regering en haar burgers de "Deal of the Century" accepteren, zal die daad weinig betekenis hebben omdat de waarschijnlijkheid dat de Palestijnse kant de "Deal of the Century" accepteert minimaal is. Desalniettemin is het uiterst belangrijk dat Israël zich onthoudt van het aankondigen van enige territoriale of andere concessies totdat de andere partij een permanent vredesakkoord ondertekent en een einde maakt aan hun eisen tegen Israël. Alle eenzijdige Israëlische concessies zullen voor altijd in het geheugen gegrift blijven en als vanzelfsprekend worden beschouwd, waardoor de uitgangspositie van mogelijke toekomstige onderhandelingen voorbij het punt komt waarin Israël iets heeft toegegeven in de "Deal of the Century", zelfs als die deal nooit tot stand komt.

Deze en andere redenen betekenen dat de "Deal of the Century" naar alle waarschijnlijkheid naar de plank zal worden verwezen waar talrijke andere "Vredesplannen" stof verzamelen, ondanks de goede en zuivere bedoelingen van degenen die deze plannen suggereerden vanaf het jaar 1947 (Het Verdelingsplan) tot nu toe.

Er staat een vers in de Koran gezegde: "Allah staat aan de kant van degenen die geduldig zijn," en de buren van Israël hebben veel geduld. Zij zijn bereid om te wachten en te wachten tot de kans zich voordoet om Israël te vernietigen, dus waarom zouden ze de moeite nemen om de Joodse staat vrede te geven?